■ برج زندان بخش عمومی

برج زندان نیوجرسی؛ بدن محصور، ژئوْ پلیتیک نگاه و پارادایم اصلاح محیطی
با بیش از 2 میلیون نفر پشت میله ها، ایالات متحده بیشترین نرخ زندانی در جهان را دارد. ایالات متحده همچنین با چالش های فراوانی در زمینه بازسازی زندان ها مواجه است. در این میان نیوجرسی وضعیت خاصی دارد، حدود دوـ سوم از 14000 هزار زندانی ای که هر سال از زندان ها ازاد می شوند بعد از پنج سال به زندان بازمی گردند. این عملا یک مشکل اجتماعی، سیاسی و اقتصادی است ـ هزینه ی هر زندانی هر سال حدود 48000 دلار است . البته یک مسئله دیگر هم وجود دارد که کمتر به چشم می اید و ان هم مشکل طراحی زندان است.
دانشجویان معماری دانشگاه پنسیلوانیا؛ اندریاس توئلفلات و گرگ نـُـبلـُـخ، طرحی پیشنهادی برای یک زندانْ برجِ شهری ارائه داده اند که فکر می کنند می تواند از طریق مشارکت زندانیان در احیا خودشان نرخ بزهکاری و بازگشت به جرم را در شهر تقلیل دهند. طرح پیشنهادی که سامیتِ 499 نام دارد، ترکیبی است از سه طاقْ برج تقریبا خشن و خشک هندسی، که حین اوج گیری با هم همپوشا شده و قلب شهر جرسی را اشغال خواهند کرد. طراحان بر این باورند که مکان ارجح شهری این زندان می تواند پس زمینه ای باشد برای یک تجربه انسانی تر از زندان. توئلفلات در این مورد می گوید:" در مقایسه با محوطه های ایزوله ای که غالبا به زندان تخصیص می دهند، این محل چند نکته کاملا مثبت دارد؛ اول از همه انکه این محل به خانواده ها و دوستان زندانیان نزدیک تر است، خدمات نیز در هر سطحی در دسترس تر خواهد بود و از همه مهمتر زندان عملا بخشی از اجتماع است، این بارزه ها بازگشت زندانیان به اجتماع را ارام تر می سازد."
از نظر برنامه ریزی فضایی منطق حاکم بر سامیت 499 بر این قرار است؛ طراحان طاق های سه گانه را همچون استعاره ای از گام های فرایند بازیابی و احیا می بینند؛ راه صعود دشوار به بلندای برج (فرایند اولیه حبس)، کم شدن سطح (گذار به وضعیت شهروندی) و بازگشت به خیابان (ترکیب با اجتماع).
از نظر طراحان هر طاقْ برج هر سه این فاز های اصلاح را در خود جای داده است و جای زندانیان با توجه به رفتارشان تعریف می شود. هر زندانی باید از سلول های فوق امنیتی اغاز کند، اگر رفتار زندانی مناسب باشد به خانهْ زندان منتقل می شود، و زمانی که برای بازگشت به جامعه اماده است به خانه های میان راهی منتقل می گردد. طراحان می گویند :"ما بر این باوریم که زندانیان باید بتوانند در این سیستم رشد کنند و نقشی فعال در بهبود خویش ایفا نمایند، وقتی زندانیان این گام ها را طی می کنند، در هر گام میزان مشارکت پذیری و ازادی عملشان افزایش می یابد، ان ها از زندان انفردای به زندان عمومی و بعد محیط کار جمعی و نهایتا خانه های بین راهی منتقل می شوند و بعد از شانس بیشتری برای جذب شدن در جامعه خواهند داشت".
طراحان زندان ایده ای براس ساخت مجموعه ندارند و و بیشتر ان را پیش نمونه ای می دانند که سئوال هایی را پیرامون اصلاح محیطی ارائه می دهد و طراحی زندان را در اولویت بالاتری نسبت به دیگر متغیرهای فرایند اصلاح قرار می دهد
.